zaterdag 16 april 2011
Dag 10: Vuile, armoedige dorpen en vele vliegende beestjes ( maar toch een hele leuke dag)
Na de frustraties van gisteren toch zeer goed geslapen.
Al mag je natuurlijk ook niet té verwachten .
We hebben onze plannen gewijzigd : Nationaal park Meritu Betiri wordt geschrapt en we gaan op Java enkel nog de Kawah Ijen beklimmen.
Reizen met zo’n lijnbus is ook weer een belevenis apart. Elke halte springt er wel een muzikant op de bus die dan begint te zingen tot de volgende halte. En daarna rondgaat met zijn muts (of in dit geval een plastiek zakje ) ; daarna stapt hij weer af om op de volgende bus te wachten.
Naarmate we Banyuwangi naderden werd het wat minder vol op de bus en konden we ook onze bagage naast ons zetten.
En toen kwamen we aan de eindterminal : vuil en armoedig!
We wilden hier zo snel mogelijk weg; gelukkig had ik thuis al heel wat voorbereid via internet en dus wist ik waarheen : Ijen resto en guesthouse, een hotelletje op de flank van de berg. Na veel onderhandelen charterden we een oude, vuile Bemo (soort busje ) voor 200 000 Rupiah ( zo'n 20 euro). Verscheidene chauffeurs vochten bijna om ons rijke westerlingen te kunnen vervoeren.
De armoede hier is toch wel confronterend. Mensen zitten hier in vuile krotten te wachten tot er iemand voorbijkomt waar ze geld aan kunnen verdienen. Voor de rest berusten ze in hun armoede en tonen totaal geen initiatief om hun situatie te verbeteren.
Eerst nog wat Rambutan kopen. Dit is een hele lekkere vrucht; smaakt een beetje als lychee, maar ik vind het wel veel lekkerder.
Plotseling werd de weg verschrikkelijk slecht. Waren we wel goed?
Nee, we waren te ver de Kawah Ijen opgereden; enkel Jeeps kunnen hier door. Dus weer de berg af naar beneden ..... 't was wel een supermooie tocht doorheen allerlei plantages.
't was wel een heel gezellig hotel met een mooie tuin.
Er waren zelfs koffieplanten.
Zo ziet een vers geplukte koffieboon er dus uit.
We hadden ook weer een douche met warm water (Luxe!!)
Het restaurant was halfopen, zoals je op een van de vorige foto's kan zien en dat zorgde voor een heleboel vliegende mieren tijdens het diner. Er vllog zelfs een vleermuis naar binnen.
tijd dus om vroeg in ons bed te kruipen, want ik kreeg echt schrik.
Ook was er op de berg nergens internet ( 't is echt een armoedige en achterlijke streek). Zelfs een SMS versturen kon niet; want er was geen bereik. Sorry mensen, weer een dag geen nieuwe berichten ....
Maar owee, we hadden het licht laten branden , en toen we de deur van onze kamer openden vlogen er zeker zo'n 100 vliegjes, muggen en vliegende mieren naar binnen. Die slaagden er zelfs in om zich door ons muskietennet te wurmen, zodat ik niet wou gaan slapen voor ze allemaal dood waren. Daar ben ik nog uren mee zoet geweest.
Dus nu rap gaan slapen, want morgenvroeg om 7 uur komt een Jeep ons oppikken en gaan we de Kawah Ijen beklimmen.
Het is wel een mooi hotelletje ;
Maarten moet immers zondag weer thuis zijn want hij moet maandag werken. En wij gaan van zondag tot donderdag naar Bali.
Eerst dus lekker uitslapen, op het gemak ontbijten en daarna verder naar Banyuwangi, een dorpje in het uiterste Oosten van Java.
We gingen met de bus.
Dat was weer een belevenis apart. Die zat reeds propvol, maar we konden er nog net bij ( met bagage). Ik zat tussen een heleboel Javanen die geen woord Engels spraken , maar wel van alles wilden vragen. Iedereen wilde ook weer mijn huid aanraken om te voelen hoe het kwam dat die zo wit is. Bovendien zijn mijn armen wat verbrand en ze wilden weten hoe dit kwam (Een Indonesier moet zich nooit insmeren en mag uren in de zon lopen, zij verbranden nooit).
Ik dus proberen uit te leggen – in gebarentaal – dat dit kwam door de wandeling op de Bromo. Oh ja, knikten ze allemaal …. Achteraf hoorde ik van Siti dat ze dachten dat dit kwam door de vulkaanas.
Reizen met zo’n lijnbus is ook weer een belevenis apart. Elke halte springt er wel een muzikant op de bus die dan begint te zingen tot de volgende halte. En daarna rondgaat met zijn muts (of in dit geval een plastiek zakje ) ; daarna stapt hij weer af om op de volgende bus te wachten.
De meesten zien het gewoon als hun beroep want de armoede is echt zeer groot. Het breekt wel de lange rit want je hebt ze echt in alle vormen en maten: dwergen, mensen met een roze zelf geschilderde gitaar, mensen die echt vals zingen …..
Naarmate we Banyuwangi naderden werd het wat minder vol op de bus en konden we ook onze bagage naast ons zetten.
Kijk maar eens naar de openbare toiletten ;
De armoede hier is toch wel confronterend. Mensen zitten hier in vuile krotten te wachten tot er iemand voorbijkomt waar ze geld aan kunnen verdienen. Voor de rest berusten ze in hun armoede en tonen totaal geen initiatief om hun situatie te verbeteren.
Eerst nog wat Rambutan kopen. Dit is een hele lekkere vrucht; smaakt een beetje als lychee, maar ik vind het wel veel lekkerder.
Plotseling werd de weg verschrikkelijk slecht. Waren we wel goed?
Nee, we waren te ver de Kawah Ijen opgereden; enkel Jeeps kunnen hier door. Dus weer de berg af naar beneden ..... 't was wel een supermooie tocht doorheen allerlei plantages.
In het hotel klommen de mensen in een boom en plukten enkele Durian-vruchten. Die moesten we proeven . Het rook verschrikkelijk (naar rotte vruchten) ; de smaak was al even afschuwelijk. Nooit meer,
't was wel een heel gezellig hotel met een mooie tuin.
Zo ziet een vers geplukte koffieboon er dus uit.
Het restaurant was halfopen, zoals je op een van de vorige foto's kan zien en dat zorgde voor een heleboel vliegende mieren tijdens het diner. Er vllog zelfs een vleermuis naar binnen.
tijd dus om vroeg in ons bed te kruipen, want ik kreeg echt schrik.
Ook was er op de berg nergens internet ( 't is echt een armoedige en achterlijke streek). Zelfs een SMS versturen kon niet; want er was geen bereik. Sorry mensen, weer een dag geen nieuwe berichten ....
Maar owee, we hadden het licht laten branden , en toen we de deur van onze kamer openden vlogen er zeker zo'n 100 vliegjes, muggen en vliegende mieren naar binnen. Die slaagden er zelfs in om zich door ons muskietennet te wurmen, zodat ik niet wou gaan slapen voor ze allemaal dood waren. Daar ben ik nog uren mee zoet geweest.
Dus nu rap gaan slapen, want morgenvroeg om 7 uur komt een Jeep ons oppikken en gaan we de Kawah Ijen beklimmen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties: