Een Vlaamse moeder (met fobie voor alle vliegende en snel kruipende beestjes) en zoon (met fobie voor spinnen) wagen zich voor het eerst buiten de grenzen van Europa.
En dat doen we meteen goed:
voor ons geen georganiseerde groepsreis maar een trektocht van 1500 km met de rugzak doorheen Java en Bali.

Op familiebezoek in Jogyakarta,
rustige stranden,
jungletochten,
tempels,
(werkende) vulkanen,
kennismaking met de Indonesische cultuur,
weg van het massatoerisme,
flexibel en met een laag budget.

Een grensverleggende en avontuurlijke reis per vliegtuig, trein, bus, auto, brommer, fiets, boot, becak, ojek of gewoon te voet.

zaterdag 16 april 2011

dag 9 : frustratie, frustratie, frustratie

 Vandaag weer een reisdag verder naar het oosten.
Gisteren al hebben we het vervoer al geregeld vanuit ons hotel. Gelukkig maar, want reizen verloopt hier veel moeilijker dan verwacht.
Vanmorgen dus eerst met een auto van het hotel weer de berg af. Pas nu we in klaarlichte dag dit weggetje deden konden we zien hoeveel ravage er was aangericht door de vulkaanas die al maanden in deze streek neervalt. Bijna alle bomen zijn dor en kaal …..








Net op tijd kwamen we toe in Probolinggo om de trein te nemen naar het oosten, richting Bali.
Deze trein was wel een heel stuk smeriger dan die van eergisteren. Voor de rest weer hetzelfde verhaal : overal verkopers die je hun waren aanprijzen ; mooie landschappen ; spelende kinderen op het spoor ….. 











Als de trein ergens stopt, steekt iedereen hier gewoon het spoor over. En in de rijdende trein staan de deuren altijd wagewijd open zodat je een luchtje kan scheppen (of eruitvallen als je niet oplet).


Vandaag moesten we ook nog op zoek naar een hotel. Deze zoektocht bleek nog veel moeilijker dan verwacht. Ik wou maar 1 ding : eindelijk internet zodat ik mijn foto’s online kan zetten en eens kan skypen met familie; Maarten wilde graag een zwembad. Thuis had ik al veel opzoekwerk gedaan. In Glenmore, zou er een hotel zijn dat aan onze wensen voldeed. Bovendien lag dit dorpje op de weg naar het nationaal park Meru Betiri, waar we onze volgende tocht hadden uitgestippeld.
 Op de trein hadden we al gebeld en daar bevestigden ze ons : ja, er waren nog kamers vrij (prijs ong 300 000 rupiah) ; ja er was internet aanwezig, ja er was een zwembad.
Het dichtstbijzijnde station, Kalibaru was zo’n 10 km verwijderd van Glenmore. Iets na 2 kwam onze trein toe, maar het duurde toch nog tot 4 uur voor we vervoer geregeld hadden.

Rond 5 uur arriveerden we eindelijk in hotel Minak Jinggo. Blijkt daar toch geen internet te zijn! ( er zijn problemen met de antenne)
Bovendien is het zwembad gesloten! (pas morgenvroeg kan er gezwommen worden!)
Er was nog een ander hotel in Glenmore,  maar dat was veel minder van kwaliteit (en dus zeker geen wifi)

Ja , zo gaat dat blijkbaar in Indonesië: Je belt speciaal op om zeker te zijn van een WIFI en een zwembad : Er is Internet ( maar het werkt niet) ; er is een zwembad ( maar je kunt niet zwemmen)

Ik kon er echt niet mee lachen. We overwogen nog even om terug te keren naar Kalibaru waar er meerdere hotels waren, maar dan zou het al laat worden

De kamers van het hotel waren wel OK : netjes. Westers wc  ; geen douche maar wel een mandi. Ventilator aan het plafond.



Ook zou er een internetcafé in het dorp zijn, zodat ik toch alles online kon zetten.

Eerst even opfrissen, want na zo’n hele dag reizen waren we helemaal bezweet gingen we op zoek naar dat internetcafé. Heel basic : je moest op de grond zitten , en de verbinding was SUPERTRAAG. Na meer dan 2 uur bezig te zijn , kon ik enkel een paar foto’s uploaden. En toen begon heel de boel nog trager terken en zat ik daar meer dan een half uur met mij n vingers te draaien om een foto te uploaden. Uit frustratie ben ik uiteindelijk gestopt!
Sorry allemaal, maar het zal voor later zijn.

Ondertussen ging Maarten proberen om een jeeptocht doorheen het National park te organiseren. Ook daar alleen maar frustratie : de gids die hij belde, kon zich de volgende dag niet vrijmaken(en vroeg belachelijk veel geld voor de tweedaagse trip) . Het travelbureau had zelfs nog nooit van het National Park gehoord.

Een verloren dag dus vandaag! Jaja, ook dit is reizen in Indonesië , het land waar ze nog nooit van efficiëntie hebben gehoord.

0 reacties: