JAVA voor beginners: Dag 11: De zwaveldragers van de Kawah Ijen

zondag 17 april 2011

Dag 11: De zwaveldragers van de Kawah Ijen

Gedurende deze reis was dit toch wel het moment dat mijn emotie's het meest op de proef stelde. Wat deze mannen dagelijks moeten doen grenst aan het ongelooflijke.
Elke dag dalen tientallen mannen af tot aan de voet van de Kawah Ijen, deze vulkaan in het uiterste oosten van Java. Ze gaan er op zoek naar zwavel dat ze dan te voet helemaal naar de verwerkende bedrijven sjouwen. Eerst een zware klim door giftige zwaveldampen en dan meer dan 3 km de berg af: De zwaveldragers brengen 70 – 100 kilo zwavel naar boven en brengen dat vervolgens naar de fabriek in Licin (13 Km verderop) . Een vakbond kennen ze hier blijkbaar niet, want de werkomstandigheden zijn uitermate slecht.

Over deze zwaveldragers is trouwens een reportage te zien geweest op canvas :

http://actua.canvas.be/vranckx/vranckx-78-zwavelsjouwers-op-de-vulkaan/

‘s morgens vertrokken we rond 7 uur 30 met de jeep die we via het hotel hadden ingehuurd. Geen ontbijt in het hotel, we krijgen een lunchpakket mee voor onderweg. Anderhalf uur waren we onderweg met een 4x4 - die ontzettend hard nodig bleek want het was n behoorlijk hobbelig, bobbelig weggetje met hier en daar wat asfalt nog... het laatste stuk van de 'weg' was effectief "weg"! Maar we zijn er geraakt :-).

Rond 10 uur konden we aan de klim beginnen. De weg is 3 km lang; het is zo’n anderhalf uur te voet naar boven ( 550 meter hoogteverschil ) . Al gauw zagen we onze eerste zwaveldrager.

Maarten wou eens proberen hoe zwaar dit was en kreeg demanden met moeite omhoog.

Een oude man vroeg een koekje en we gaven hem een hele pak biscuits. Hij was hier zo blij mee dat hij absoluut met ons op de foto wou.

En dan kwamen we boven : adembenemend uitzicht op het kratermeer. Vanaf de rand heeft men ook uitzicht op de zwavelwinplaats in de krater.

De afdaling in de krater wordt ten zeerste afgeraden na een ongeluk in 1998 waarbij een toerist om het leven kwam. Er staat beneden dan ook een verbodsbord;

Maar ja, toen één van de zwaveldragers ons wenkte om hem te volgen naar hun werkkamp , aarzelden we niet om af te dalen in de krater.

Naar beneden gaat in het begin nog vlot ; maar owee als de wind draait. De zwaveldampen snijden je adem af en doen je ogen branden. Geen pretje als de wind plotseling draait en je niet weet waar de 'uitgang' is. Ademen gaat niet meer. Je volgt gewoon de hoest- en rochelgeluiden van het werkvolk. De zwaveldampen werden op een bepaald moment zo erg dat we niet verder konden, toch niet zonder gasmasker. (en wij hadden alleen een vochtige doek om in onze mond te steken, net zoals de zwaveldragers trouwens). Het was een ZEER steile klim naar boven (en ik ben toch wat gewend na 20 jaar wandelen in Zuid-Tirol. En dat doen die mannen met 80 kg op hun rug!

Dus maar weer naar boven, waar Maarten en Siti ons opwachtten ( zij daalden niet mee af).

Halverwege ligt een zwavelweegplaats , waar de dragers hun manden aan een haak hangen om te weten hoeveel ze verdiend hebben Zij krijgen 650 Rupiah , dat is 5 cent per kg. (ze doen deze zware tocht 2X per dag en en hebben dan max 8 euro verdiend) .