JAVA voor beginners

Oef ...,we zijn er....na bijna 30  uren onderweg zijn we eindelijk in bij Maarten in Yogyakarta gearriveerd!

STIKKAPOT!

Als ik 1 uurtje geslapen heb in het vliegtuig zal het veel zijn ; en de vorige nacht was ook al ultrakort.

Tijd dus om de officiële planning uit te voeren zou je denken. (je weet wel : relaxen en vroeg in bed ....)

Maar ja, dit is Indonesië......
Om te beginnen zijn de mensen hier zo totaal anders.Het begon al in de luchthaven van Jakarta  : mensen spreken je aan en vragen de gekste dingen (hoe oud ben je, wat is je naam, hoeveel kinderen heb je, hoeveel heb je betaald voor het vliegtuig naar hier, hoeveel verdien je .....) Een 4-tal wildvreemde mannen wou al onmiddellijk met ons op de foto. En niet zomaar 1 foto, er zijn daar zeker een 20-tal foto's genomen! En alle communicatie in gebarentaal, want ze kenden geen Engels ....
Ook op het vliegtuig naar Jogya zat ik naast een Indonesische vrouw die echt alles van mij wou weten, dus eventjes een dutje doen zat er niet in.

Gelukkig stonden Maarten,Siti en Aurora ons al op te wachten en konden we meteen naar zijn huis.Onderweg keken we onze ogen uit : iedereen rijdt hier rond op brommertjes en daar vervoeren ze echt alles mee: hun hele familie, meubelstukken, een halve boom , 3 manden vol met kippen ......
Daarmee slalommen ze dan om het andere verkeer heen : bussen, fietstaxi's, auto's ......

Het huis van Maarten zouden we op ons eentje nooit gevonden hebben. Eenmaal van de grote wegen af, kom je terecht in een doolhof van kleine steegjes (geen straatnaam gezien) die er voor mij allemaal hetzelfde uitzien ....  Gelukkig hadden we een gids mee, want we zouden het nooit gevonden hebben.


En dan was het pakjestijd .......meteen waren onze rugzakken 15 kg lichter.

Muskietennetten ophangen, ventilators installeren , uitpakken , een rondleiding door het huis van Maarten dat echt wel behoorlijk ruim is, kennismaken met de rest van de familie en het personeel dat nog aanwezig was  , een paar cola's drinken om toch maar wakker te blijven.....

En dan was het tijd voor de eerste mandi.


De traditionele Indonesische woning heeft heen douche , maar een mandi. Dit is een grote bak met water , waar je dan met een klein pannetje de hele tijd water over je heen kapt.  Zo'n mandi doet echt fantastisch deugd in het warme klimaat van Indonesie.
Ik voelde me weer herboren, maar het was ondertussen al behoorlijk laat geworden. (In Indonesie gaat alles echt aan een eigen tempo ......)

het was dus al heel donker toen we eindelijk aan de scooters toekwamen.Omdat er een tour voor morgen geboekt moest worden, en het kantoor om 21 uur sluit, hadden we slechts 5 minuten om te oefenen met de scooter.Dat was absoluut niet genoeg; vooral omdat ik zo moe was dat er in feite niets meer ging.






















Tijd dus voor plan B : Maarten en Siti elk op een scooter, ik vanachter bij Maarten en Arnout op de fiets (en proberen om de brommers bij te houden). Het was maar enkele kilometers , maar ik heb toch afgezien , want auto's passeren echt rakelings langs je heen en dat is even wennen. Bovendien is Maarten niet echt een supervoorzichtige chauffeur .....

Na heel wat heen en weergepraat in het toeristenburau en  wat telefoontjes (jaja, allemaal op zijn Indonesisch) werd er uiteindelijk een chauffeur gevonden die ons de volgende dag op sleeptouw kan nemen , want Maarten moet nog een dag werken, en dus gaan wij lekker een dagje de toerist uithangen.

En dan konden we eindelijk wat eten in een restaurant vlakbij, dat eigendom is van een vriend van Maarten.
Heeeeeel lekker gegeten ........

En toen begon het dus te regenen, want hier op Java is het regenseizoen weliswaar op zijn einde aan 't lopen, maar april is een overgangsmaand en dus kan het nog flink wat regenen.

Niemand van ons had natuurlijk regenkledij mee. Dat werd dus wachten.....
Het bleef maar regenen , en regenen.....  het werd zelfs erger .


Wij dus naar een café vlakbij,  waar we kennismaakten met een aantal expats.
Het was ondertussen al na middernacht, en nog altijd regen ........

We moesten er dus wel door en ons kletsnat laten regenen, maar dat bleek fantastisch mee te vallen want de temperatuur was nog altijd meer dan 25 graden en dus deed die bui echt deugd. Ik was doorweekt, maar had nog altijd warm.

Om 1 uur 's nachts konden we dan EINDELIJK   in ons bed kruipen. Ik ben nog niet vaak zo kapot geweest .....
Ik viel als een blok in slaap en zelfs de moskee om 4 uur 's nachts heb ik totaal niet gehoord.

Ik was daar nochtans bang voor , want om 7 uur 's avonds klonk het erg luid en duurde het ook lang (er zijn vele moskees in de buurt , en wanneer de ene stopt, begint de andere pas).
Bovendien zijn echt de huizen hier voor een stuk open (boven de ramen en de deuren zit overal een verluchtingsopening) zodat je het geluid niet kan buitensluiten. (de insecten dus ook niet)
Maar ik lag veilig onder het muskietennet en sliep als een blok tot de volgende morgen ......